To opowieść o rewolucji i jej skutkach, o terapeutycznej bądź nie mocy sztuki, o historii i współczesności, o teatrze w teatrze. Oto sam Markiz de Sade, uczestnik rewolucji francuskiej, postać historyczna, autor słynnych kontrowersyjnych powieści jako pensjonariusz Chareton wraz z innymi pacjentami prezentuje swoją sztukę opowiadającą o ostatnich chwilach Marata. Sztuka nie jest jednak pozbawiona próby rozliczenia z tematem mechanizmu rewolucji - pokazuje ścieranie się różnych poglądów jej uczestników oraz osób, których bezpośrednio dotyka. Teatr, władza, rewolucja, zakład psychiatryczny.  Co się może wydarzyć, gdy wszystkie te elementy się połączą?

Kiedy wydawało się, że spektakl zmierza ku punktowi kulminacyjnemu (jak w niesamowitej scenie Marata z naręczem odciętych głów) następuje twist o 180 stopni i wracamy do spokojniejszej, bardziej wyważonej narracji. Widownia jest tak wodzona za nos jeszcze kilkukrotnie. Twórcy wyciskają z obłąkańczej konwencji co się da – skoro dramat wystawiają pacjenci przytułku dla umysłowo chorych, nie spodziewajmy się spokojnej, linearnej fabuły.

                                                                                                                                                                             Piotr Gaszczyński, Teatr dla Wszystkich

Problem nieumiejętności wyciągania wniosków z historycznych katastrof i popełniania przez społeczeństwa i narody wciąż tych samych, doprowadzających do kolejnych tragedii, błędów, pokazany został w tym spektaklu w bardzo pięknej, estetycznie ciekawej i oryginalnej formie. Scenografka Marika Wojciechowska zaprojektowała dla aktorów wielkiej urody, złożone z wielu elementów kostiumy, pozwalające wykonawcom tak funkcjonować samodzielnie, jak i zespalać się w wielu scenach z ogromnymi, ludzkich rozmiarów lalkami; wprowadzanymi tu przede wszystkim dla podkreślenia chwilowego rozdwajania się osobowości pacjentów szpitala psychiatrycznego, wcielających się w postaci bohaterów Wielkiej Rewolucji Francuskiej. Podobną rolę w akcentowaniu dwoistej natury scenicznych figur wyznaczono tu muzyce; częściowo wykonywanej na żywo a częściowo emitowanej mechanicznie. To bardzo ciekawe, zwłaszcza pod względem formy, przedstawienie.

                                                                                                                                                                             Anita Nowak, e-teatr.pl

Ta wspaniała perspektywa plastyczna, uzupełniona o kostiumy pacjentów, przyczyniła się do powstania mistrzowskiego, wielowymiarowego dzieła scenicznego –  do adaptacji sztuki Petera Weissa Męczeństwo i śmierć Jean Paul Marata przedstawione przez zespół aktorski przytułku w Charenton pod kierownictwem pana de Sade, jakiej pod nową dyrekcją Karola Suszczyńskiego nie bał się podjąć zespół Groteski – i to w tak doskonały, korespondujący ze sceną dramatyczną sposób! (...) Wspomniany wcześniej Lech Walicki w roli Marata, Zbigniew Kozłowski jako charyzmatycznie rozpasany Pan de Sade, mefistofeliczny Wywoływacz Pawła Kuźmy czy wreszcie pierwszorzędna, absolutnie najwyższej próby aktorskiej Jagoda Jasnowska w roli Karoliny Corday, podchodzącej trzykrotnie do zasztyletowania Marata. Jej trzecie, ostateczne podejście ze sztyletem do wanny z bohaterem rewolucji to majstersztyk reżyserski Konrada Dworakowskiego w budowaniu napięcia, jakie wywołuje w widzu dreszcz wewnętrzny, trudny wręcz do opanowania.

                                                                                                                                                                              Aram Stern, Teatr dla Wszystkich

Nagrody, wyróżnienia i wyjazdy:

Spektakl wyróżniony w podsumowaniu sezonu teatralnego 2023/2024 Miesięcznika Teatr w kategorii najlepsze przedstawienie teatru lalkowego.

Spektakl prezentowany na 30. Międzynarodowym Festiwalu Teatrów Lalek „Spotkania”, organizowanym przez Teatr Baj Pomorski w Toruniu | 23.10.2024

• Nagroda za najlepszą scenografię dla Mariki Wojciechowskiej za koherencję wizji plastycznej z reżyserską i scenograficzną
• Wyróżnienie honorowe dla Piotra Klimka za pokazanie szaleństwa i brutalności przedstawianego świata poprzez muzykę, która uruchamiała machinę teatru w spektaklu Męczeństwo i śmierć Marata