Michał Kaźmierczak

Reżyseria, współpraca dramaturgiczna, choreografia: Karolina Przystupa
Scenografia, kostiumy, lalki, projekcje: Adrianna Duda
Muzyka: Tomasz Lewandowski
Reżyseria światła: Alicja Pietrucka
Produkcja: Anna Ratkowska-Filipowicz
Asystent reżyserki: Bartłomiej Olszewski
Inspicjent: Marek Stawowczyk

Występują:

Mucha Bzyk Bzyk: Małgorzata Hachlowska
Średni / Litera Z: Andrzej Kopczyk
Rybik Cukrowy: Paweł Mróz
Pajęczyca / Litera A: Gabriela Oberbek
Mały / Litera N: Bartłomiej Olszewski 
Gruby / Czesław Miłosz: Jakub Popławski 
Wisława Szymborska: Maja Spychaj-Kubacka 
Mól Futrzany: Bartosz Watemborski

Michał Rusinek (głos)

Scena dla dzieci młodszych

prapremiera: 16 listopada 2024
czas trwania: 1 godz. bez przerwy
spektakl dla widzów od  lat

Spektakl Gdzie gubią się zdania to propozycja teatralna dla dzieci od 6 roku życia oraz ich rodziców, opiekunów lub pedagogów, opowiadająca o literatach krakowskich. Spektakl oparty jest na wątku zgubienia pewnego tajemniczego zdania przez główną bohaterkę – Wisławę Szymborską. By odnaleźć owo zdanie, poetka wyrusza w niezwykłą podróż, a towarzyszą jej dwaj równie niezwykli pomocnicy – Mól Futrzany i Rybik Cukrowy. Trójka wędrowców, podążając ukochanymi krakowskimi ścieżkami noblistki, natrafia na bohaterów, którzy zaczerpnięci zostali z twórczości innych krakowskich literatów: Haliny Poświatowskiej (Pajęczyca, wiersz Pająk), Sławomira Mrożka (Gruby, Średni i Mały, dramat Na pełnym morzu), Stanisława Lema (Litery inspirowane opowiadaniem Jak ocalał świat), Wojciecha Widłaka (Mucha Bzyk-Bzyk z serii o Panu Kuleczce); ale spotykają na swojej drodze również samego Czesława Miłosza. Historia jest opowieścią o tym, jak ogromną wartość posiada niczym nieskrępowana zabawa skojarzeniami, inspiracjami i wytworami ludzkiej wyobraźni –  czasem tej dziecięcej, o której zapominamy w codziennym pędzie; a także o bliskości z innymi istotami, które nie zawsze mają te cechy, których od nich najbardziej oczekujemy. /Michał Kaźmierczak, dramaturg/

----------------

W spektaklu dzieje się naprawdę dużo. W nieco ponad godzinę przelatujemy z Panią Wisławą przez pół wieku polskiej literatury, bawimy się i uczymy jednocześnie. Główna bohaterka jest jak ciepła, pełna życzliwości babcia, przeprowadzająca swoje wnuki przez meandry polskiej kultury. Zdecydowanie twórcy nie powinni poprzestać na tym przedstawieniu. Z tego powinno zrobić się serial literacko-kryminalny pod roboczym tytułem „Wisława na tropie”. Sukces murowany.

                                                                                                                                                                      Piotr Gaszczyński, Teatr dla wszystkich